Museum for Sustainable Buddhism

ปฏาจารา เป็นลูกสาวเศรษฐีเมืองสาวัตถี พ่อแม่รักมาก หวงมาก ไม่ยอมให้คบเพื่อนชาย ให้อยู่บนปราสาท ๗ ชั้น สอดส่องการ เคลื่อนไหวทุกระยะ ไม่ให้คลาดสายตา เหมือนนกอยู่ในกรงทอง สะดวกสบาย แต่ใจไม่มีความสุข นางได้แอบรักกับบุรุษหนุ่มคนใช้ ในคฤหาสน์ จึงพากันหนีออกจากคฤหาสน์ ไปครองรักกันตาม ประสาคนยาก ..พอตั้งท้องคนที่สอง นางก็พาลูกน้อยหนีไปยังพระ นคร แต่คลอดลูกระหว่างทาง สามีถูกงูเห่าดำกัดตายขณะเข้าป่าไป ตัดกิ่งไม้จะมากันฝนให้ภรรยาและบุตร ขณะข้ามแม่น้ำกระแสไหล เชี่ยว ลูกน้อยที่เพิ่งคลอดถูกเหยี่ยวโฉบไปกินเป็นอาหาร ลูกคนโต ถูกกระแสน้ำพัดไปกับสายน้ำ นางร้องไห้จนสลบ ฟื้นขึ้นมาก็เดินโซ ซัดโซเซมุ่งหน้าไปยังเมืองหลวง ทราบข่าวว่าพ่อแม่พี่ชายถูกฟ้าผ่า ตายหมดทั้งครอบครัว .. กลายเป็นเสียจริต เดินร้องไห้คร่ำครวญ อย่างน่าสงสาร “บุตรสองคนก็ตายแล้ว สามีของเราก็ถูกงูกัดตาย พ่อแม่และพี่ชายก็จากเราไปหมดแล้ว” ผ้านุ่งผ้าห่มหลุดจากกาย ไม่รู้เนื้อรู้ตัว นางได้พาร่างอันเปลือยเปล่าเข้าไปยังพระเชตวัน

พระพุทธองค์ทรงปลอบโยน ให้เธอคลายความโศก แล้วตรัส พระคาถา (โศลก) ว่า “บุตรทั้งหลาย ก็ป้องกันไม่ได้ บิดามารดา ญาติพี่น้องก็ป้องกันไม่ได้ เมื่อเวลาจะตาย ญาติพี่น้องก็ช่วยไม่ได้ เมื่อรู้ความจริงนี้แล้ว ควรจะรักษาศีล หาทางไปพระนิพพานโดย เร็ว”