3. ปางเสด็จมหาภิเนษกรมณ์
มหาภิเนษกรมณ์ เขียนเป็นบาลีว่า มหาภินิกฺขมน แปลอย่างชาวบ้าน ธรรมดาๆ ว่า ออกบวช ในคัมภีร์พระพุทธศาสนาเล่าว่า พระมหาสัตว์ (เป็นคำเรียก เจ้าชายสิทธัตถะ คำเดียวกับ “พระโพธิสัตว์”) ทรงตัด พระเกศาให้สั้นด้วยพระขรรค์ เปลื้องเครื่องทรงของขัตติยราชกุมาร นุ่งห่มผ้าธรรมดา ตั้งพระทัยว่าจะออกแสวงหาโมกษธรรม (คือพระ- นิพพาน ที่สิ้นทุกข์) เท่านี้ก็ถือว่าได้ “บวช” แล้ว
พระเจ้าสุทโธทนะหลังจากได้ฟังคำพยากรณ์จากพราหมณ์ทั้ง ๘ ตอน เจ้าชายน้อยประสูติแล้ว ทรงกลัวว่าเจ้าชายจะเสด็จออกผนวช กลัว จะไม่มีใครสืบทอดราชบัลลังก์ จึงทรงพยายามทุกวิถีทาง ที่จะไม่ให้ เจ้าชายทอดพระเนตรเห็นสิ่งที่ทำให้ทรงเบื่อหน่ายโลกีย์วิสัย แต่พอ พระชนมายุได้ ๒๙ พรรษา (เจ้าชาย)เห็นสิ่งเหล่านี้แล้วนำมาขบคิด พินิจพิจารณาจนรู้สภาวะอันเป็นจริงของสิ่งทั้งหลาย เข้าใจในเรื่อง ความไม่เที่ยง เป็นทุกข์ มีเกิด มีดับ ไม่มีอะไรแน่นอน จึงตั้งปณิธานว่า จะแสวงหาทางพ้นทุกข์ (และตัดสินใจเสด็จออกบวช)
